Birgün rüyamda robot olduğumu gördüm.
Öylece uyanıyordum,kollarım bacaklarım metal ve pasparlak bir maddeye dönüşmüştü. Omuzlarımda orta çağ şövalyelerine benzeyen omuzluklar, başımda ise ona benzer ancak o dönemlere göre daha teknolojik bir miğfer vardı.
Yüzümü yıkamaya gidiyor, aynaya bakıyor kendimi bir türlü tanımlayamıyordum.
Yüzümü yıkamak istiyor ancak elektronik devrelerim sudan etkilenir mi acaba diye düşünüyor buna cesaret edemiyordum.
Kendimle bu mücadeleyi verdikten sonra,karnımın acıkmadığını hissetmiştim,oysaki her sabah midemde bir kazınma olur kahvaltı yapma ihtiyacı hissederdim.
O sabah karnım ilk defa acıkmamıştı. Birden güçsüz düştüğümü hissedip kendimi koltuğa bırakmıştım. Önümde bilgisayarların şarj aletine benzer ışıldayan bir alet gördüm. Bu benim şarj aletimdi ve bunu hemen göbek deliğimden kendime takmam gerekiyordu. Yoksa devrelerim kapanacaktı,hemen şarj aletimi taktım.
Takar takmaz vücudumda bir güç, içimde bir gülümseme hissettim.
Yeterince şarj olduktan sonra işe gitmeliydim. Ama bu halde nasıl işe gidebilirdim. Bütün arkadaşlarım beni robot olarak görecekler, ve daha önce hiç görmedikleri bu yarı insan yarı makine karışımı kişiye acaba ne tepki vereceklerdi.
Omuzluklarımdan ve metal kol ve bacaklarımdan kurtulmaya çalıştım, evde tornavida arıyor üzerimdeki vidaların yerlerini bulmaya çalışıyordum ama hiç bir yerimde vida bulamıyordum. Hepsi birer parça halinde vücuduma takılmıştı ve artık böyle yaşamam gerektiğini bana kabul ettirmeye başlamışlardı. Artık ben bir robottum.
Evden çıktım ve yürümeye başladım.Adımlarım eskisi kadar hızlı değil fakat daha büyüktü. Karşımdan gelen insanlar beni görür görmez hemen yol veriyor, kimisi korkup duvar kenarına çekiliyor kimisi ise telefonuyla resimlerimi çekiyordu.
İnsanlara aldırmıyor devam ediyordum. Aklıma hemen şu soru geldi... Eğer ben bir robotsam hala duygularım neden vardı... Beni programlayanlar bu kadar mükemmel ve kusursuz bir makine yapmışlardı ama neden bana duygu da vermişĺerdi.
Eğer ben bir robotsam,robot olduğumu kabul etmeli ve diğer insanlardan etkilenmemeliydim. Neden kendimi bu kadar yabancı ve öteki hissediyordum öyle ya ben sonuçta bir robottum.
İşe geldim, x-ray cihazından geçerken, makine öyle bir öttü ki, hemen bütün güvenlikler başıma toplandı.İçlerinden bir tanesi üstümdeki metalleri çıkarmam gerektiğini söyledi. Kardeşim dedim bunlar sabit sabah ben de çıkarmaya çalıştım ancak başaramadım. Olmaz dediler seni bu halde işe alamayız hemen metalleri çıkar.
İşe gidemiyordum çünkü üzerimdeki metaller vücuduma sabitti...Birden işin içinden çıkılmaz bir ruh haline kapıldım...Ben şimdi ne yapacaktım, eğer işe gidemezsem işten atılırdım, işten atılırsam para kazanamazdım, para kazanamazsam nasıl yaşardım.
Sonra aklıma artık sadece elektriğe ihtiyacım olduğu geldi, yani artık tek ihtiyacım elektrikti. Eve geri dönmeye karar verdim. Yine aynı yolu izleyerek eve dönerken sırtıma bir şeyler çarptıgını farkettim.
Mahalle sakinleri sırtıma taş atıyordu. Tak tuk diye sesler geliyordu sırtımdan,arkamı dönüp yapmayın ben de bir insanım aslında dedim.
Pis robot git mahallemizden seni istemiyoruz burada, sen bir robotsun git buradan diye bağırıyorlardı. Aklıma hemen Türk Filmlerinde kötü kadın olarak fişlenen kadının mahalleden kovulurken yaşadıkları geldi.
Bakkala gider sana verilecek malımız yok der,fırına gider sana ekmek yok der kasap et yok der ya hani o kadının yaşadıklarının aynısını yaşıyordum.
Sonra dedim ki arkadaşlar ben buranın yerlisiyim sizin kardeşinizim,bakın sabah kalktım kendimi böyle buldum. Ben bir robot değilim dedikçe bana Pis robot pis robot diye bağırıyorlardı.
Ağlamak istiyordum ama gözyaşlarım da yoktu. Bana verilen ağlama duygusunun belirtisi gözyaşlarım yoktu. Sadece bu duyguyu hissediyor garip garip sesler çıkarmaktan başka bir şey yapamıyordum...
Eve kendimi attım zorla, bu sefer camlara taş atıyorlardı...
Git burdan seni robot seni diyen 60 70 yaşlarında bir kadın gördüm en son...
Diğer mahallenin kadınlarıyla birleşip evin önüne gelmiş git buradan diye bağırıyordu.
Git bizim kocalarımız normal insan sense bir robotsun kötü örnek olamayacaksın onlara git mahallemizden diye bağırıp koca koca taşları cama fırlatıyordu...
Allahım ne yapacaktım ben derken gözlerimi açtım, hemen bacaklarıma ve kollarıma baktım şükürler olsun insandım. Kollarım bacaklarım geri gelmişti...
Hemen aynaya gidip kafama baktım miğfer yoktu...
Derin bir oh çektim...
Rüyadan geriye kalan sadece duygularımdı onlar duruyordu en çok ona sevindim...
Çünkü duygularım oldukça robot değildim.