Sokrates'in dediği "Kendini tanı" aşamasına ulaşabilen, İyonyalı filozofların dediği gibi "Kendini bil" buyruğuna uyabilen ve bu çabada olan kaç kişi vardır sizce?
Tekâmül kelimesinin hakkını vererek büyüdükçe olgunlaşan bireyler olmak yerine, ergenlikte takılıp kalan ve problemi kendisi yerine hep dışarıda arayan insanlar olmaktan vazgeçmedikçe kendimizi tanıyıp bilmekten çok uzaklaşacağız.
Bireyin gelişimi, kendi içsel dünyasını keşfetme ve anlama süreciyle başlar. Sokratik ilkeyi izleyerek insanlar kendi özlerini anlamaya başladıklarında, bu bilinç düzeyi, kendilerini başkalarıyla ve evrenle daha bütünlük içinde görmelerine olanak tanır. Ancak birçoğu bu yolu seçmek yerine, dış dünyaya suç atma eğilimindedir. Problemleri kendi içsel zayıflıkları yerine dış faktörlerde arayanlar, gerçek anlamda kendilerini tanımaktan kaçarlar ve bu da gerçek bir gelişimin önünde bir engel oluşturur.
Bireyin gelişimi, sadece fiziksel büyüme değil, aynı zamanda zihinsel ve duygusal olgunluğu içerir. Ancak birçok insan, ergenlik çağında takılı kaldıkları için bu olgunluğa ulaşma potansiyelini tam olarak gerçekleştiremezler. Bu durum, bireylerin sorunlarını kendi iç dünyalarında çözmek yerine dış faktörlere atfetme eğiliminde oldukları bir döngüyü başlatır; çünkü insanlar genellikle kendilerini değil dış dünyadaki faktörleri suçlamaya meyillidirler. Bu da gerçek bir içsel gelişimin önündeki engellerden biridir. Gerçek anlamda kendini tanımak, bireyin içsel dünyasını sorgulamasını ve keşfetmesini gerektirir. Sokrates'in önerdiği gibi, bu süreçte samimiyetle derinleşmek, gerçek bilgelik ve anlamı bulmada kritik bir rol oynar.
Kendini tanıma ve bilme süreci, bireyin içsel yolculuğunda derinlemesine kavrayışlar elde etmesine ve kendi değerlerini, inançlarını anlamasına olanak tanır. Ancak bu sürecin başarılı olabilmesi için bireyin dışarıdaki etkenleri değil, kendi içsel dünyasını sorgulaması ve keşfetmesi gerekir. Sokrates'in önerdiği gibi gerçek bilgelik, kendi iç dünyamıza yönelik samimi bir keşif ve sorgulama sürecinden geçerek elde edilebilir.
Ancak hayatın kendisi, birçok keşfedilmemiş yola ve sınırsız seçeneklere sahiptir. Yaşadığımız tekrarlayan döngüler ve hatalar, belki de içsel yolumuzu seçmekteki kararsızlıklarımızın bir yansımasıdır. Her birimiz, kendi yolculuğumuzu belirleyebilir ve keşfedilmemiş alanlara adım atabiliriz. Bu, sürekli olarak aynı yolları seçmek yerine, kendi özgün yolumuzu bulma ve oluşturma sürecini içerir. Kendimize doğru yönde bir odak belirlemek, içsel dengemizi bulmamıza ve olumlu bir yoldaş olmamıza yardımcı olabilir. Her yol, bize öğretilerle dolu bir deneyim sunar ve yolun kendisi, aslında bir yolculuk ve öğrenme sürecidir.
Çok fazla yol var. Sınırsız yol tabelası var. Henüz tabela konulmayan keşfedilmemiş nice yollar var.
Neden sürekli aynı döngüleri yaşıyoruz? Neden yaptığımız hatalar bile aynı?
Bunca farklı seçeneğe rağmen neden dönüp dolaşıp aynı yolu seçiyoruz?
Çünkü kendimize giden yolu bir türlü seçmiyoruz; gözümüz, odağımız, düşüncemiz hep dışarıda, olması gereken yönün tam tersinde.
Bunca karamsarlığın içinde ve tüm karamsarlığın farkında olarak inatla iyimserliği beslerken insanların dengesiz ve kendilerine bile yalan söyleyecek kadar tutarsız olduklarını fark edince görüyoruz ancak yoldaş diye yola çıktıklarımızın bizi yolun yarısına gelmeden bırakabileceklerini.
Bu yüzden sen kendine yol’daş ol. Sonunda göreceksin ki yanlış yol yok, her yol doğru. Her yol muhakkak öğretiyor, her yolun tecrübesi ayrı.
Ve her yol başka bir sen’e çıkıyor. Yol sensin, yol’daş sensin.
Yolun başı sensin, yolun sonu sensin.
Yolculuk sensin.