Yaşadığımız hayatta gittiği zaman arkasından ağlamaya değer kaç kişi vardır acaba?Bu elimizin parmaklarını geçmez.
Şu ana kadar üç insanın arkasından gözyaşı döktüm.
BABAM, ABİM ve OĞLUM
Yaşarken ne kadar değerini bildik?
Geride kalanlar için ne yapıyoruz?
“Nasılsa evde onlara bir şey olmaz” dedik hep
Zaman doldu ve kaybettik.
Önce 21 yaşındayken bir deniz kazasında kaybettiğim abim Kubilay Koray Varol, ardından abimin adını verdiğim oğlum Kubilay Birant Varol en sonda Babam Sedat Ali Varol
Hayatımın bir dakikası bile onları düşünmeden geçmiyor.
Kadın milli Basketbol takımımız için hazırlanan organizasyonu izlerken yine aklım babama gitti. Gözlerimden iki damla yaş aktı masaya düştü.
İşyerinde ağladığım için utandım
Utanma ağla.
Ağla ki geride kalanların değerini bilerek yaşa.
Kaç kişi kaldı ki ömür dediğimiz değirmende?
Yaşarken belli etmedik belki duygularımızı Şimdi gittiler...
Nasıl anlatacağız onları çok sevdiğimizi?
En iyisi sevgimizi ve saygımızı bu dünyada göstermek.
Yoksa iş işten geçiyor haberiniz olsun
